Het profiel van de creditcontroller herdacht?

Ik verneem van een kredietmanager in een grote onderneming, dat hij al tien maanden op zoek is naar een kredietanalist. Enkele anderen meldden tijdens een virtuele meeting dat mensen ‘houden’ moeilijk is, en mensen ‘vinden’ nóg moeilijker. Veel maanden zoektijd zijn geen uitzondering meer, zo blijkt.

Dit probleem doet zich natuurlijk in alle geledingen voor. De economie boomt en overal zoeken bedrijven medewerkers. Dit komt nog bovenop de uitdagingen die kredietprofessionals al kennen. Denk maar aan de impact van de pandemie, stijgende grondstofprijzen, brexit, betalingsvertragingen van nieuwe proporties, enzovoort.

Ook de jobinhoud is variabel en in beweging. Er was altijd al een brede variatie aan functie-invullingen, allemaal onder de brede noemer van creditcontrol, gaande van debiteurenboekhouding over collector tot analist.

Kredietmanagers en hr-managers zoeken naar oplossingen. Op bepaalde plaatsen was er al gewerkt aan delokalisering. De invulling van de functie werd overgeheveld naar lageloonlanden. De link tussen creditcontroller, verkoper, verkoopassistent en klant was verregaand verloren gegaan. Het schijnt niet te werken, of op zijn minst, wordt het een banale invulling met zeer weinig toegevoegde waarde.

Er bestond altijd al een soort spagaat tussen centraal beheer en lokaal beheer, vooral dan in grotere ondernemingsgroepen. Het ene model staat voor een sterk uitgewerkte opvolging in de filialen, waar de informatiestromen goed aan elkaar gekoppeld worden. Verkoper en creditcontroller zitten in zo’n model ook fysiek dicht bij elkaar, wat een gezamenlijk, efficiënt optreden stimuleert. Daartegenover staat een sterk centralistisch kredietbeleid, met een focus op hoge professionaliteit, waar de communicatiestromen worden geleid over het ERP-systeem en waarbij de huidige evolutie in de digitale wereld zeker verder ondersteunend werkt. De functie wordt lokaal soms als een deel van een groter takenpakket ingevuld. Heel dikwijls zijn die mensen al beschikbaar en vormen ze een stabielere aanwezigheid. Er bestaat een strekking om meer die richting in te slaan. Het spreekt voor zich dat bepaalde taken zich daar meer voor lenen dan andere. Een verlies van hogere expertise loert om het hoekje.

De meest evidente optie is het verder outsourcen. Bijna alle taken van het professioneel kredietmanagement kunnen uitbesteed worden. Dat gaat van cash collection via incassobedrijven tot het kredietrisicobeheer laten invullen door handelsinformatieverschaffers en kredietverzekeringen. Dit lijkt evident, want het wordt al veel gedaan. De kredietmanager die een eigen policy ontwikkelde, zal de kosten moeten afwegen tegen de toegevoegde waarde en resultaten van een andere policy. Er zijn natuurlijk ook ondernemingen die mensen ‘met kennis van zaken’ tijdelijk ter beschikking stellen. Ook hier moet de opportuniteit afgewogen worden. Tot slot is het belangrijk te melden dat de computer nu ook al kredietrisico-analyse kan overnemen, via artificiële intelligentie en machinelearning. Daarvan zijn al goede voorbeelden bekend.

Iedereen is blij dat de economie boomt. De vraag is hoe lang nog en zal de arbeidsmarkt naderhand mee ‘normaliseren’? Het valt te verwachten dat een aantal aspecten ook op dit vlak blijvend veranderd zijn.