Kredietmanagement in tijden van corona

Het zijn bijzondere tijden en bijzondere tijden vragen bijzondere regelingen. Dat hoor ik nu regelmatig. Overheden die discipline vragen van de burger, werkgevers die hun personeel tijdelijk op werkloosheid zetten… en ook klanten die niet betalen. In de eerste weken van de crisis kregen we opportunistische vragen van gezonde ondernemingen om langere betalingstermijnen toe te staan. Die vragen zijn stilaan weggevallen. Ze werden gevolgd door vragen om steun van bedrijven in liquiditeitsmoeilijkheden.

De crisis duurt ondertussen al enkele maanden. Het liquiditeitstekort laat zich stilaan voelen. Omzetcijfers vallen sterk terug. Ze variëren van sector tot sector, maar dikwijls gaat het om veertig procent omzetverlies of meer. De klanten betalen niet meer. Er was her en der al sprake van kredietbeperking bij banken en kredietverzekeraars. Iedereen bewaakt zijn liquiditeitspositie. Dat heeft gevolgen.

De sterke spelers zetten druk op hun leveranciers en eisen van hun klanten tijdige betalingen. Klanten die geen goederen nodig hebben, en dat is nu veelvuldig het geval, houden liever hun cash achter de hand. Ze laten zonder verpinken de vervaldatums voorbijgaan. De kredietprofessional weet dat een leveringsstop altijd al het beste drukkingsmiddel was om betaald te krijgen, maar dat middel ontbreekt nu.

De overdues stijgen sterk. We spreken al snel van ongeveer 35 procent meer vervallen facturen, op een goede maand tijd. Samen met weggevallen omzet, kan dit veel bedrijven in de problemen brengen. Het is dan ook belangrijk dat de bedrijven die kunnen betalen, dat ook doen. Bedrijven die in ademnood komen, zullen moeten kiezen wie ze betalen. Lonen, wedden en administratieve verplichtingen komen wellicht eerst aan bod. Dan volgen de leveranciers die het hard spelen, of waarvan die bedrijven nog diensten of goederen nodig hebben. Wie altijd al discipline verlangde van zijn klanten haalt daar nu voordeel uit. Maar ook: wie om commerciële redenen altijd al een vriendelijke band had met de klant, zal nu als eerste gevraagd worden om geduld te oefenen. Een belangrijk en bekend credo voor de kredietmanager is dan ook om niet te dicht bij de klant te staan.

Straks volgen wellicht faillissementen. Liquiditeitstekorten zijn daar toch de grootste oorzaak van? Wel werd er nooit bij gezegd wat de achterliggende reden was. Dat is nu wel duidelijk. Zaak is om als kredietprofessional nu al de klanten met hogere risico’s in kaart te brengen. Als die ook niet betalen, moet toch maar overwogen worden om hardere, gerechtelijke stappen te ondernemen. Is het niet dikwijls degene die eerst en hardst roept, die toch nog wat kan recupereren? Of is dat not done in deze tijden? Ondertussen weten we allemaal dat de overheden gerechtelijke procedures niet bepaald promoten op dit moment.

Ondertussen is de economische activiteit heropgestart. We krijgen te maken met klanten die opnieuw goederen willen. Hadden ze voldoende reserve achter de hand gehouden om eerst de vervallen facturen te betalen? Zijn ze bij machte om de eigen klanten te doen betalen? Of genieten ze een extra bankfinanciering met staatssteun? Dat laatste schijnt op internationaal vlak voorlopig niet zo vlot te verlopen. Er zijn nu al bedrijven die gewoon rekenen op de goede wil van de leverancier. Opnieuw moet de kredietmanager een moeilijke risicoafweging maken en een aanvaardbare oplossing zoeken met de klant. Daar komt een afweging van financiële en commerciële belangen bij te pas. Het is bekend dat dat spel niet altijd even proper wordt gespeeld. ‘Lever je niet, geen nood, ik ga wel naar de concurrentie!’. Van afweging gesproken. Goede moed voor de kredietmanager!