De discussie rond moederschapsrust en pensioenplannen toont opnieuw hoe vaak de impact van het moederschap onderschat wordt. Dat periodes van moederschapsrust aanvankelijk niet zouden meetellen voor vervroegd pensioen, legt pijnlijk bloot hoe snel de bijdrage van moeders over het hoofd wordt gezien – zowel in beleid als op de werkvloer. Pas nadat maatschappelijke verontwaardiging hoog oplaaide, werd het voorstel teruggefloten.
Die reflex zien we jammer genoeg ook terug bij bedrijven, schrijft Isabel Raes - in de eerste plaats mama van twee en daarbovenop Head of Marketing bij geschenkenplatform Kadonation. Jonge moeders keren na hun moederschapsrust vaak terug naar een werkplek die hen ontvangt met een volle mailbox en hoge verwachtingen, maar zonder aangepast traject of warme begeleiding. Terwijl je als jonge moeder net een fysiek, mentaal én emotioneel ingrijpende periode hebt doorgemaakt, wordt verwacht dat je na een korte overdrachtsweek weer volledig up and running bent. Dit is niet meer van deze tijd, want terugkeren uit moederschapsrust zou geen tweede bevalling mogen zijn.
In ons land bestaat er geen standaardtraject voor moeders die terugkeren na hun moederschapsrust. Dat is een gemiste kans. Juist op zo’n kwetsbaar moment maakt begeleiding een wereld van verschil. Niet alleen privé, ook professioneel. Uit onderzoek van Keele University blijkt dat moeders zonder ondersteuning zich bij hun terugkeer vaak geïsoleerd en onzichtbaar voelen. Omgekeerd tonen cijfers dat vrouwen die wél begeleid worden, meer werktevredenheid en betrokkenheid ervaren. Kortom: aandacht voor reboarding is geen luxe – het is een bewezen hefboom voor welzijn én retentie. Voor werkgevers is het cruciaal te beseffen dat de terugkeer na een bevalling een kantelmoment is. Moeders zoeken opnieuw naar balans tussen gezin en werk. Niet toevallig haakt gemiddeld één op de vier moeders af tijdens het eerste jaar na de geboorte.
Ik denk aan een kennis die in het buitenland werkt. Bij haar terugkeer kreeg ze wat elke moeder zou moeten krijgen: een helder reboardingplan, én oprechte interesse in hoe het met haar ging. Geen druk om zichzelf te herbewijzen, wel ruimte om rustig te landen. Bij haar vorige job – in België – kreeg ze op dag één vooral ongeduld. Het contrast kon niet groter zijn. Moeders verdienen beter, in beleid én op de werkvloer.
Als we nu erkennen dat moederschapsrust meetelt voor pensioen, dan is het logisch én ethisch om die erkenning door te trekken naar de werkvloer. Het is tijd dat werkgevers erkennen wat jonge moeders écht nodig hebben: een warm onthaal, een begeleid traject en de ruimte om opnieuw te groeien in hun rol. Reboarding mag geen gunst zijn, maar de norm – een vanzelfsprekende investering in welzijn én duurzame betrokkenheid.
Gastauteur Isabel Raes is is in eerste plaats mama van twee dochters en daarbovenop Head of Marketing bij de scale-up Kadonation. Vanuit haar professionele en persoonlijke ervaring zet ze zich in om het belang van een goede balans tussen werk en gezin, en de rol van beleid om dit te ondersteunen, onder de aandacht te brengen.
Verdoe jij ook te veel tijd met het opvolgen van alle nieuwtjes in je feed? No worries, wij verzamelen alles wat nieuw is in de finance wereld. Al die nieuwtjes komen wekelijks in jouw mailbox terecht.
