Het vaste stramien doorbreken

Mijn zwarte Porsche 911-oldtimer uit 1976 staat synoniem voor pure ontspanning. Het is geen investering, financiële drijfveren zijn er op generlei manier aan verbonden. Ik hou van mooie objecten en belevingen: foto’s, kunst, natuurwandelingen met het gezin. De esthetiek van de oldtimer hoort thuis in dat rijtje. De wagen is op-en-top analoog. Sturen is een aangenaam karwei. Met deze auto rijden, voelt als een elegante lichamelijke gewaarwording.

Ik doopte de wagen Odette. Na de ervaring van een ontspannen ritje kom ik steevast thuis met frisse ideeën. Het is voor mij een manier om het hoofd na een drukke tijd op het werk leeg te maken. De focus ligt op rijden, sturen en voelen. Ik verbind de wagen daarom vooral aan inspiratie. Poetsen en proper opbergen van de Porsche werken bijna therapeutisch.

Mijn interesse gaat dieper dan de oppervlakte van de carrosserie. De mechanische structuur onder de motorkap fascineert me. Software is volstrekt afwezig in deze wagen. Een opleiding autotechniek staat nog steeds op mijn verlanglijst. Handenarbeid aan auto’s of meubelstukken vormt een tegengewicht voor de dagelijkse intellectuele inspanningen.

Het klopt dat de uitstoot van een oldtimer niet zo klimaatvriendelijk is, zeker in de huidige golf van elektrificatie van het wagenpark. Ik zie Odette als een waardevol stukje techniek dat ik red van de sloophamer. Het is een circulaire gedachte. Bovendien dwingt de auto bewondering af en deel ik schoonheid met anderen.

Trips met de oldtimer doe ik meestal alleen. Ik schakel de wagen niet in voor netwerkcontacten of -evenementen. In de beslotenheid van het rode interieur zoek ik vooral connectie met mezelf en afkoppeling van de drukke wereld. Het betekent vrijheid en het gevoel zelf de controle te houden, zonder dat de job me overweldigt. Dan leef ik echt in het moment.

Toch ben ik ook gedreven door betekenisvolle interacties. Ik wil de verbinding behouden met de maatschappij: naast de collega’s of de cirkel van de financegemeenschap ook met jongeren, mijn grootouders, tijdens een lokaal cafébezoek of in een vrijwilligersproject. Zo geef ik iets terug. Een onderscheid maken tussen mijn persoonlijke en professionele identiteit vermijd ik. Ik omring me graag met positief ingestelde mensen met een verschillend perspectief. Uit het vaste stramien treden, dat is zo rijk.